Στις αρχές του ’90, ο Thom Yorke ήταν φοιτητής στο Exeter και περνούσε πολλές ώρες μόνος του, γράφοντας τραγούδια. Ένα από αυτά ήταν μια σκοτεινή μπαλάντα για το πώς νιώθει “εκτός τόπου” μπροστά σε κάποιον που θαυμάζει. Ήταν το “Creep”. Οι στίχοι ήρθαν κατευθείαν από το συναίσθημα: ανασφάλεια, χαμηλή αυτοεκτίμηση, η αίσθηση ότι είσαι “παράξενος” και δεν αξίζεις να ανήκεις.
Όταν οι Radiohead (τότε ακόμα λεγόντουσαν On A Friday) το έπαιξαν σε πρόβα, ο κιθαρίστας Jonny Greenwood προσπάθησε να… χαλάσει το τραγούδι. Δεν του άρεσε που ακουγόταν πολύ “όμορφο” και, πριν μπει το ρεφρέν, χτύπησε δυνατά την κιθάρα με κάτι κοφτά, παραμορφωμένα ακόρντα. Αντί να το καταστρέψει, εκείνη η κίνηση έγινε το πιο αναγνωρίσιμο στοιχείο του τραγουδιού.
Το 1992 ηχογράφησαν το κομμάτι σε ένα demo. Ο παραγωγός Sean Slade ενθουσιάστηκε και το έβαλαν στο πρώτο τους άλμπουμ Pablo Honey (1993). Στην πρώτη κυκλοφορία, δεν έκανε εντύπωση. Όμως, όταν ξανακυκλοφόρησε λίγο αργότερα, έγινε τεράστια επιτυχία: ξαφνικά το ραδιόφωνο σε όλο τον κόσμο έπαιζε συνεχώς το “Creep”.
Υπήρχε όμως κι ένα νομικό θέμα: η μελωδία θύμιζε το “The Air That I Breathe” (1972) των Hollies. Έτσι, οι δημιουργοί του τραγουδιού (Albert Hammond και Mike Hazlewood) αναγνωρίστηκαν επίσημα ως συν-συνθέτες του “Creep”.
Το τραγούδι έγινε ύμνος για μια γενιά που ένιωθε “απ’ έξω”, αλλά οι ίδιοι οι Radiohead το βαρέθηκαν γρήγορα – για χρόνια αρνούνταν να το παίξουν στις συναυλίες τους.